موازین بین‌المللی‌ حقوق بشر و بازداشت‌ محکومین‌ مالی‌ در ایران

نویسنده

استادیار دانشکده‌ حقوق و علوم‌ سیاسی‌ دانشگاه‌ علامه‌ طباطبایی‌، عضو کانون‌ وکلای‌ دادگستری‌ مرکز

چکیده

 لزوم انطباق قوانین داخلی هر کشور با تعهدات بین‌المللی آن، اصلی اساسی است که از ذات نظام حقوق بین‌الملل منبعث می‌شود. جمهوری اسلامی ایران به لحاظ عضویت در میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی (1966) از جمله به این قاعده ملتزم شده است که « هیچ کس را نمی‌توان به علت ناتوانی در ایفای تعهدات قراردادی خود زندانی نمود.» این قاعده اساسی که در ماده 11 میثاق درج شده است حقی مطلق و غیرقابل تخطی قلمداد می‌شود. با این حال قانون نحوه اجرای محکومیتهای مالی مصوب 10/8/1377 و آئین‌نامه اجرایی آن با مواد 2 و 11 میثاق در تعارض آشکار می‌باشد. از این‌رو، دولت ایران به لحاظ بین‌المللی متعهد است که در اسرع وقت به اصلاح قوانین داخلی خود در این زمینه مبادرت ورزد. 

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

International Standards of Human Rights and Imprisonment for Inability to Fulfill a Contractual Obligation in Iran

نویسنده [English]

  • Seyyed Ghasem Zamani
چکیده [English]

Arising from the nature of international law, there is a general duty to bring internal law into conformity with obligations under international law. Islamic Republic of Iran as a contracting State of International Covenant on Civil and Political Rights (1966), internationally accepted that “no one shall be imprisoned merely on the ground of inability to fulfil a contractual obligation”. Although that is a non-derogable right, but it appears that the Iranian “Legal Enforcement of Pecuniary Condemnations Act (1998)” is in itself a breach of International Covenant on Civil and Political Rights. It is certain that Iran can not rely on her own legislation to limit the scope of her international obligations.